Mijn HG verhaal

Hoera je bent zwanger!

Nog even geheimhouden tot het eerste trimester er op zit. Tenminste, dat is de bedoeling....

Vanaf week 5/6 misschien een weekje later begin je misselijk te worden. Ah! De bevestiging dat je zwanger bent! Gelukkig....

Tot je na een paar dagen denkt....help, hoe dan?

Hier begint mijn HG verhaal. Ik begin verschrikkelijk misselijk te worden. Hoe moet ik naar mijn werk als ik alleen maar moet overgeven? Ik voel me slap, kan amper naar de wc lopen. Ik meld me ziek, voor het eerst. Biecht op dat ik 6 weken zwanger ben en dat de misselijkheid zo heftig is dat ik niet kan komen werken. "Misselijk zijn alle vrouwen, dus geen reden tot ziekmelding". In een soort shock hang ik op. Ik kan echt niet werken, ben uitgeput, zelfs lopen lukt niet meer. Ik blijf thuis, het is onverantwoord om te rijden en ik kan gewoon echt niet op mijn benen staan. Hoe doen andere zwangere vrouwen dit? Waar halen ze de kracht vandaan. Stel ik me dan inderdaad aan? Ach, misschien is het gewoon een buikgriep....

Het rusten deed me goed. We gaan op vakantie. We gaan het heugelijke nieuws vertellen aan mijn schoonvader die in Duitsland woont. En dan...begint het weer. Dezelfde avond begin ik weer met heftig overgeven. De geuren, ik kan ze niet verdragen. Ron haalt zetpillen tegen de misselijkheid en ik lig de hele vakantie op bed met een emmer naast me. De zetpillen werken niet....

Wat gebeurt er? Ik snap er niets van...Dit kan toch niet goed zijn. We gaan weer naar huis, dankzij de rust die ik vooraf had genomen lukt het om de rit naar huis zonder overgeven te doorstaan. We kwamen 's nachts vijf uur weer thuis aan. Even slapen en om negen uur 's ochtends hadden we een standaard controle-afspraak bij de verloskundige. Waarna het overgeven weer in alle hevigheid terugkomt. Na 24 uur belt Ron de verloskundige. Deze kwam meteen! Belde naar het ziekenhuis en liet mij opnemen op een kamer voor 1 persoon. Rust! Ik wilde alleen maar slapen. Weken overgeven, niets kunnen eten en drinken ik was uitgeput. Het infuus aanleggen was een drama maar noodzakelijk. Ondertussen werd het spugen niet minder. Er zijn heel wat spuugbakjes doorheen gegaan in het ziekenhuis. Ontzettend blij met de verpleegkundigen. Ze lieten me met rust. Na wat onderzoeken werd een HG zwangerschap geconstateerd

Ron belde vanuit het ziekenhuis onze moeders, die wisten nog niet dat we in verwachting waren. Een aankondiging via de telefoon met daar achteraan het ziekenhuisnieuws. We hadden ons de aankondiging wat anders voorgesteld, maar de vreugde aan de andere kant van de lijn was er niet minder om. Wat waren ze blij! Helaas mocht er niemand op bezoek komen want 'volstrekte rust' was het voorschrift. Ron belde ook mijn werkgever. "Heb je nu je zin? Ze ligt in het ziekenhuis. Uitgeput en uitgedroogd vanwege het extreme overgeven". 

Die zelfde werkgever besloot 2 maanden later mijn contract niet te verlengen. Want "hoelang ging dit nog duren"....niet langer dan 9 maanden leek me, maar de beslissing was al genomen. Nooit ziek gemeld en dan dit als dank! Ik was zo uitgeput dat de de kracht ontbrak om hier tegenin te gaan.

Het infuus deed wonderen en ik voelde me steeds beter worden. Na een kleine week mocht ik gelukkig weer naar huis. RUST en vocht was het voorschrift. Anders zou ik weer opgenomen worden. Dat was het laatste wat waar we op zaten te wachten! Dus, veel geslapen, overgegeven, kleine stukjes waterijs voor wat vocht en heel af en toe 5 min bellen met mijn bff Marianne. We waren tegelijk zwanger. Wat hadden we leuke plannen om samen te ondernemen! De negenmaandenbeurs stond op ons verlanglijstje.....Maar het zat er ff niet in. 

Behalve mijn baan, verloor ook de controle: wie keek naar de post, de financiën, het huishouden, de was? Geen idee, allemaal langs me heen gegaan. Er werden hulptroepen ingeschakeld om zorg te dragen voor ons en het huis. Dankbaar voor deze hulptroepen, we hadden ze hard nodig.

En, ik ontdekte rond de twintigste week een kale plek op mijn hoofd. Mijn haar! Mijn mooie bos met haar, wat gebeurt er! Paniek, overgeven, heel veel overgeven! Het was de hel. Het antwoord van de mensen om mij heen en de arts: het hoort erbij, dat gebeurt wel vaker tijdens een zwangerschap. Dat was het moment dat ik brak. Ik was mijn baan kwijt, de controle en nu begon ik mijn haar ook nog te verliezen. Tranen met tuiten. Het mentale spel begon.

Maar Ron bleef! Hem verloor ik niet! Ron, de held, machteloos..... Hij was er altijd, wanneer ik weer had overgegeven kwam hij erbij, wreef over mijn rug en gaf me een kus op mijn hoofd. Zorgde dat ik weer richting bed kwam. Hij was er wanneer ik er mentaal doorheen zat. Hij was er gewoon, altijd! Wanneer hij thuiskwam en de sleutel in het slot stak was dat geluid al een trigger voor een overgeefsessie. Hij deed al bewust zijn schoenen buiten uit.....bizar als je er op terugkijkt. Een eenzame tijd, voor beiden. Ondanks alle hulptroepen op allerlei manieren, huishouden, wassen, social talks etc.

Tijdens de controles keken we ook altijd even naar ons kleintje die zijn best deed in mijn buik. Die kreeg natuurlijk niets van voeding binnen maar "hij doet het super goed, daar hoeven jullie geen zorgen over te maken". Een geruststelling! Met de kennis van nu, kijk ik er toch iets anders tegenaan, maar op dat moment heeft het me er wel doorheen getrokken!

In het derde trimester van de zwangerschap konden we wat ondernemen. Een hele dag shoppen zat er niet in, dus de babykamer op bed via internet gescoord. Mijn eerste zwangerschapskleding heb ik wel live kunnen shoppen. De vrijdagavonden ging ik weer met Ron heel even naar het centrum. Ons uitje van de week. Het was heerlijk om gewoon even door de winkelstraat heen wandelen. Het waren kleine uitstapjes, maar we konden er enorm van genieten! Heel bizar om te zien dat de etalages toen in winterse sferen waren terwijl ik voor het laatst buiten was geweest toen het zomer was...

Het voorjaar kwam en de bevalling diende zich tien dagen eerder aan dan verwacht. Ondanks dat mijn kracht enorm was afgenomen verliep deze zeer voorspoedig! We kregen een gezonde zoon, Ronan! Drie kilo en 47 cm. Niet slecht voor een baby die het voedsel niet cadeau kreeg. Wat waren we trots. En de misselijkheid? Die was meteen weg!

De roze wolk vond ik lastig te vinden. Ik genoot van onze kleine hummel, maar het voelde of ik er zelf niet volledig was. Niet voor mezelf, niet voor Ron. Een pittige tijd waarvan ik achteraf denk dat het toch een vorm van postnatale depressie is geweest. 

Na een half jaar zat ik niet bij de psycholoog maar wel bij de dermatoloog. Mijn haar bleef maar uitvallen en de diagnose alopecia werd vastgesteld. Omdat het al vrij heftig was mocht ik dezelfde middag terugkomen voor de eerste behandeling. Wel met de mededeling dat het niet te genezen is en dat het aanslaan van behandelingen vaak tijdelijk is. Na twee jaar gaf ik het op. Het is zoals het is. 

Ook mijn gebit is door de HG zwangerschap achteruit gegaan. Heel kwetsbaar en gevoelig. Door al het overgeven is het glazuur aangetast en het tandvlees gevoeliger dan ooit. Ik ga elk half jaar naar de tandarts en mondhygiënist. Alles om te voorkomen dat ik ooit een kunstgebit moet. 

Twee jaar naar de geboorte van Ronan is ons gezin uitgebreid met de komst van nog een zoon, Julian. Dit was geen HG zwangerschap trouwens, daar hadden we heel veel geluk mee want 90 procent krijgt weer een HG zwangerschap. Goed dat we dat toen niet wisten.....

Ronan is nog steeds 'de kleinste van de klas' ;) en al klaar voor de middelbare school. Voor nu lijkt hij nergens last van te hebben. Hopelijk blijft dit zo, al geeft het onderzoek bij zwangere vrouwen naar de ernstige voedseltekorten in de periode van de Hongerwinter iets anders aan. Maar nu niet aan de orde dus.

De jaren daarna waren pittig, het mentale spel was pittig. Maar we staan er nog steeds en genieten ontzettend van elkaar. Onze jongens zijn inmiddels 12 en 10 jaar oud. De tekorten van toen zijn ingehaald en de kilo's zijn er bij Ron en mij ook aangevlogen. Mijn haar daar in tegen is er afgevlogen ;). Inmiddels ben ik helemaal kaal maar gelukkiger dan ooit!!